با پيروزی انقلاب اسلامی، اختلافات ايران و عراق شدت گرفت. بحرانی كه در گذشته توسط دو ابرقدرت وقت مهار می شد، به بحرانی تبديل شد كه يك طرف آن كشور انقلابی ايران و طرف ديگر دو قطب جهانی قرار گرفته بودند. به عبارت ديگر، انگيزه آغازگران جنگ عليه ايران، تركيبی از دو انگيزه منطقه‌ای و جهانی بود. دنيای تقسيم شده به بلوك‏های شرق و غرب و منطق حاكم بر روابط و مناسبات نظام دوقطبی، هرگونه انقلابی با ماهيت دينی و اسلامی را خلاف منافع خود ارزيابی میكرد. در نتيجه، اجازه تولد قطب مستقلی را – كه نطفه آن با پيروزی انقلاب اسلامی در ايران بسته شده بود – نمی داد. از سوی ديگر، اسرائيل و كشورهای مرتجع عرب به دليل عدم مشروعيت مردمی از پيروزی انقلاب اسلامی احساس نگراني كرده و از تأثير آن در مسلمانان منطقه هراسان بودند.

در اين ميان، رژيم عراق ضمن نگرانی از تأثير انقلاب اسلامی در ميان مردم خود، فرصت را براي فشار به رژيم تازه تولد يافته انقلابی به منظور كسب امتياز مغتنم شمرد تا به اين وسيله ضمن برطرف كردن نقاط ضعف ژئوپلتيك كشورش (با تصرف ارتفاعات مرزي در غرب كشور به منظور امنيت بغداد و نيز با اشغال بخشی از سواحل شمالي ايران در خليج‌فارس)، با گرايش به بلوك غرب، بتواند حمايت اين بلوك را براي پر كردن خلأ ناشي از سقوط شاه به دست آورد و نقش ژاندارم منطقه خليج فارس را به عهده گيرد.