بر همين اساس، از نخستين روز پس از پيروزی انقلاب اسلام، ضمن حمايت از گروه‌هايی ضدانقلاب خصوصا در استان‌های همجوار تحركات مرزی عراق آغاز شد.

اين تحركات، اگرچه در سال 1358 ضعيف بود؛ ليكن با آغاز سال 1359 با بروز حوادث مهمی چون قطع رابطه آمريكا با ايران، حمله ناموفق آمريكا در طبس، روی كار آمدن صدام حسين در عراق، و نيز دستگيری و اعدام آيت‌الله محمدباقر صدر شدت يافت. البته تجاوزات مرزی عراق در شش ماهه اول سال 1359 روند يكسان نداشت، بلكه از زمان قطع رابطه امريكا با ايران تا آستانه كودتای نوژه روبه شدت گذاشت؛ در تيرماه 59، با فرارسيدن زمان اجرای كودتا و در هماهنگی با كودتاچيان، از شدت اقدامات مرزی عراق كاسته‌ شد اما پس از كشف كودتا مجدداً در مردادماه اين تحركات روند صعودی يافت. تجاوزات عراق در شهريور ماه فوق‌العاده تشديدشد و طی سه‌دهه اول،دوم‌ و سوم شهريورماه روند تصاعدی به‌خود گرفت. بدين گونه كه در شهريور 1359 جنگ سرد عراق عليه ايران به جنگ گرم تبديل شد و در 16/6/1359 منطقه خان ليلی به تصرف ارتش عراق درآمد. چند روز بعد، منطقه ميمك و پس از آن، پاسگاه‌هایر رشيديه، چيلات، بيات و نيز ارتفاع گيسكه به اشغال ارتش عراق درآمد.

به موازات عمليات منظم ارتش عراق در سرتاسر نقاط مرزی، دشمن به اقدامات ديگری از جمله توزيع سلاح بين عشاير خوزستان و عناصر ضدانقلاب در سراسر مرز دست زد. اين اقدام تا حدی گسترده بود كه در برخی شهرهایی مرزی، از جمله در مناطق كردنشين، خريد و فروش سلاح كاری عادی شده بود و بعضاً بازار گرمی داشت. همچنين، عمليات‌هاي نامنظم كه عموماً با حمايت عراق و گاهي به دست نيروهای عراقی انجام مي‌شد، وضعيت استان‌های مرزی را ناآرام كرده بود و تلفات فراوانی را از مردم و نيروهای نظامی و انتظامی مي‌گرفت. مين‌گذاری در جاده‌ها، بمب‌گذاری در معابر عمومی و مراكز اقتصادي، كمين به ستون‌های نظامی و خودروهای عمومی و شبيخون به مراكز مختلف، از جمله اين اقدامات بود.